શ્રદ્ધા જ મારી લઈ ગઈ મંજિલ પર મને

શ્રદ્ધા જ મારી લઈ ગઈ મંજિલ પર મને,
રસ્તો ભૂલી ગયો તો દિશાઓ ફરી ગઈ.....

એક નાનુ ઘર

એક નાનુ ઘર મળે ને ગામનુ પાદર મળે,
એક નાના ખાટ સાથે બસ પછી ચાદર મળે.

હીંચકે બેઠા પછી પણ તને કાગળ લખું,
એક એવી યાદનો ઊંચો મને દાદર મળે.

એક એવા આંગણે આવી અને ઊભો રહું,
ભાવભીની આંખથી જ્યાં આવ ને આદર મળે.

યાદનું ઝરણું વહે છે ત્યા હવે હું જાઉં છું,
રાત લાંબી હોયને સપનું ભર્યું ભાદર મળે.

એક એવા વૃક્ષના છાંયા તળે બેસી શકું,
શ્વાસને ગણતો રહુંને બસ પછી નિંદર મળે.

હું પણ તને ગમું છું, તું પણ મને ગમે છે

હું પણ તને ગમું છું, તું પણ મને ગમે છે,
શમણું બની ચૂમું તને તો બેઉને ગમે છે.

ફૂલો રડી કહે તમે કાં મહેકતા નથી?
ચંપા ચમેલી ચાંદ સંગ હવે ટહેલતા નથી;
ઝાકળની આરઝુ વિષે તડકાઓ બેફીકર,
દિવાનો છું તમારો ગુલશન છે બેખબર.

વર્ષો પછી મળી મને આ મારી વાર્તા,
પાને પાને લખી દીધું અમે તને ચાહતા;
પાગલ થઈ છું એટલી હવે તારા પ્યારમાં,
ઈશ્વર બની વસે છે તું મારા શ્વાસમાં.

પ્રીતિના અવસરિયે સરવાની વાત છે

પ્રીતિના અવસરિયે સરવાની વાત છે,
તારા સરોવરમાં તરવાની વાત છે.

તારા બગીચામાં વહેતી હવા હું તો,
ચાંદની છું તારા આકાશમાં;
આપણે જોઈએ કે શું શું હવે ખીલે છે,
તારા ને મારા સહેવાસમાં.
ભવમાં ભવમાં સંગાથે ફરવાની વાત છે,
તારા સરોવરમાં તરવાની વાત છે.

તું તો છે ને દરિયો ને હું તો તરંગ,
તું તો ગુલાબ હું તો પાંદડી નો રંગ;
તારી આંખોમાં સૂર્યોદય જોવા જાગું છું,
મારી રાતોની સંગ.
પાગલ કોઈ ઓચ્છવ ઉજવાવની વાત છે,
તારા સરોવરમાં તરવાની વાત છે.

સંગાથે સુખ શોધીએ રચીએ એક હુંફાળો માળો

હળવે હળવે શીત લહેરમા ઝુમી રહી છે ડાળો,
સંગાથે સુખ શોધીએ રચીએ એક હુંફાળો માળો !

એકમેકને ગમતી સળીઓ શોધીએ આપણે સાથે;
મનગમતા માળાનું સપનુ જોયુ છે સંગાથે.

અણગમતુ જ્યાં હોય કશું ના માળો એક હુંફાળો,
સંગાથે સુખ શોધીએ રચીએ એક હુંફાળો માળો !

મનગમતી ક્ષણ ના ચણચણીએ ના કરશું ફરિયાદ;
મખમલ મખમલ પીંછા વચ્ચે રેશમી હો સંવાદ.

સપના કેરી રજાઇ ઓઢી માણીએ સ્પર્શ સુંવાળો,
સંગાથે સુખ શોધીએ રચીએ એક હુંફાળો માળો !

મઝિયારા માળામા રેલે સુખની રેલમછેલ;
એકમેકના સાથમાં શોભે વૃક્ષને વીંટી વેલ.

મનહર મદભર સુંદરતામા હોયે આપણો ફાળો,
સંગાથે સુખ શોધીએ રચીએ એક હુંફાળો માળો !

મારી આંખોમા મસ્તી બનીને તુ આવે

મારી આંખોમા મસ્તી બનીને તુ આવે,
એ જ આંખોમા આંસુ બનીને પણ તુ જ આવે.

મારા દિલમા ધડકન બનીને તુ આવે,
એમા હલચલ બનીને પણ તુ જ આવે.

મારી આસપાસ એકાંત બનીને તુ જ આવે,
એ એકાંતમા યાદ બનીને તુ જ આવે.

નાજુક સ્પર્શ ઠંડી હવાનો બનીને તુ આવે,
એ જ હવામા મહેક બનીને તુ જ આવે.

મારા આંસુ તારી હથેળીમા ઝીલવા તુ આવે,
રડતી મને તારામા સમાવી લેવા તુ જ આવે.

મારા ગાલ પર અલકલટ બનીને આવે,
એ જ ગાલ પર રતાશ બનીને તુ જ આવે.

મારા હોઠ પર સ્મિત બનીને તુ આવે,
અચાનક એના પર ભીનાશ બનીને તુ જ આવે.

જત જણાવાનું તને, તારા નશામાં હોઉં છું

જત જણાવાનું તને, તારા નશામાં હોઉં છું,
શું લખું, શું કહું તને, હું કયાં કશામાં હોઉં છું!

પાત્ર ખાલી કે છલકતું હો ફરક પડતો નથી,
જે દશામાં હોઉં છું હું એ દશામાં હોઉં છું.

સ્થળસમય કયારેક તો પથરાય તારા પંથમાં,
દૂર કે નજદીક હું એક જ દિશામાં હોઉં છું.

તગતગું તડકો થઇ તારા બધા દિવસો મહીં,
અંધકારે મઘમધ્યો તારી નિશામાં હોઉં છું.

તું કહે, કયારે નથી હોતો હું તારા શ્વાસમાં,
આમ જો કે હું હંમેશાં કહેકશાઁમાં હોઉં છું!

હું તને ધારું તો હું તને જ જોઉં છું

હું તને ધારું તો હું તને જ જોઉં છું,
હોય આસ-પાસ હવા છતા,
હું તને જ શ્વસું છું,
અનેક મુલાકાત પછી પણ,
હું તને જ શોધું છું,
ચહેરાઓનાં આ જંગલમાં,
હું તને જ જાણું છું,
હું તને વિચારું જો તો હું તને જ લખું છું,
મેળવું અનેક રૂપમાં તને પણ,
હું તને જ યાચું છું,
તું છે હ્રદય સામ્રાટ,
હું તને જ ચાહું છું,
તું છે મારાં રોમ રોમમાં,
હું તને જ જીવું છું.

પ્રથમ એ સ્પર્શનું કંપન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

પ્રથમ એ સ્પર્શનું કંપન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે
ભીતર પેદા થતું સ્પંદન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

બધા ચહેરાઓ વચ્ચેથી અલગ એક ઊઠતો ચહેરો
કર્યું નજરોથી રેખાંકન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

નજર નીચી ઝુકાવીને મુલાયમ સ્મિત વેળાએ
પડ્યું તું ગાલમાં ખંજન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

કર્યો ઘાયલ મને જેણે નજરનાં એક કામણથી
એ મોહક આંખનું અંજન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

કદી પણ મુક્ત થાવાની ન ઇચ્છા થાય એમાંથી
એ બાહુપાશનું બંધન હજુ તાજું સ્મૃતિમાં છે

મારા સ્મરણ પ્રદેશની લીલાશ છો તમે

મારા સ્મરણ પ્રદેશની લીલાશ છો તમે,
ને શુષ્ક શ્વાસમાં ભળી ભિનાશ છો તમે,
માળાની ઝંખના નથી મારા વિહંગને,
મુજ શ્વાસમાં લિંપાયું આકાશ છો તમે.

પ્રેમ એટલે કે

પ્રેમ એટલે કે સાવ ખુલ્લી આંખોથી થતો મળવાનો વાયદો સ્વપ્નમાં પળાય એવો કાયદો,
પ્રેમ એટલે કે તારા ગાલોના ખાડામાં ડૂબી જતાં મારાં ચોર્યાસી લાખ વહાણોનો કાફલો!

કૈં હૃદયમાં રણઝણે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે

કૈં હૃદયમાં રણઝણે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે,
ને કદી જો દિલ રડે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

હું તને બોલાવું ને તું આવે, એવા આગમનમાં શું મજા?!
થાય જો ઈચ્છા તને તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

તું મને સમજે કે ના સમજે- એ વાતો પણ બધી ભૂલી જઈશ,
કોઈ ના સમજે તને તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

પ્રેમમાં જો કરગરું હું તો પ્રણયનો માર્ગ આ લાજે સખા,
માન એનું સાચવે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

જો ભરોસો હોય ના મુજ પ્રેમ પર તો આવતો હરગીઝ નહીં,
પણ કદી શ્રદ્ધા ઝરે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

આમ છો લાગે સભર તારું નગર વ્હાલમ, ન મળશે વાંસળી…
આંગળી જો સળવળે તો બેધડક તું મારી પાસે આવજે.

-ઊર્મિ

આવ જો અહીં, તારી ઉદાસ આંખો માં ખુશીના શમણા સરજી દઉં

આવ જો અહીં, તારી ઉદાસ આંખો માં ખુશીના શમણા સરજી દઉં
પળ બે પળ તું બેસ નદીની પાળ,સ્મૃતિપટ પર મારી યાદો વાવી દઉં
ફરી પછી વળીને આવે આજ નદીની રેત માં, એવી પ્રિત તને દઉં,… આવ જો.

થંભાવ એક ક્ષણ તારા જો પગને મુજ આંગણ, પ્રિતપાયલ બાંધી દઉં
પલળેલા તારા પ્રિત-પાલવ માં, આપણા પ્રેમની ગોષ્ઠી ગુંથી દઉં,…આવ જો.

ઉરના તંરગને લાવી ઊંમંગ થી અવસર માં, ચાર ફેરા ફરાવી દઉં
તારો જો હોય હાથ મારા હાથમાં, આ ધર ને ધરથી 'સ્વર્ગ' બનાવી દઉં,…આવ જો.

પરિચય છે મંદિરમાં દેવોને મારો

પરિચય છે મંદિરમાં દેવોને મારો,
અને મસ્જિદોમાં ખુદા ઓળખે છે.
નથી મારું વ્યક્તિત્વ છાનું કોઇથી,
તમારા પ્રતાપે બધા ઓળખે છે.

સુરાને ખબર છે, પિછાણે છે પ્યાલી,
અરે ખુદ અતિથિ ઘટા ઓળખે છે;
ન કર ડોળ સાકી, અજાણ્યા થવાનો,
મને તારું સૌ મયકદા ઓળખે છે.

મે લો’યાં છે પાલવમાં ધરતીનાં આંસુ,
કરુણાનાં તોરણ સજાવી રહ્યો છું,
ઊડી ગઇ છે નીંદર ગગન-સર્જકોની,
મને જ્યારથી તારલા ઓળખે છે.

અમે તો સમંદર ઉલેચ્યો છે પ્યારા,
નથી માત્ર છબછબિયાં કીધાં કિનારે,
મળી છે અમોને જગા મોતીઓમાં,
તમોને ફક્ત બદબુદા ઓળખે છે.

તબીબોને કહી દો કે માથું ન મારે,
દરદ સાથે સીધો પરિચય છે મારો,
હકીકતમાં હું એવો રોગી છું જેને,
બહુ સારી પેઠે દવા ઓળખે છે.

દિલે ‘શૂન્ય’ એવા મેં જખ્મો સહ્યા છે,
કે સૌ પ્રેમીઓ મેળવે છે દિલાસો,
છું ધીરજનો મેરુ, ખબર છે વફાને,
દયાનો છું સાગર, ક્ષમા ઓળખે છે.

-શૂન્ય પાલનપુરી

જ્યારે પ્રણયની જગમાં શરૂઆત થઈ હશે

જ્યારે પ્રણયની જગમાં શરૂઆત થઈ હશે,
ત્યારે પ્રથમ ગઝલની રજૂઆત થઈ હશે.
પહેલા પવનમાં ક્યારે હતી આટલી મહેક,
રસ્તામાં તારી સાથે મુલાકાત થઈ હશે.
ઘૂંઘટ ખુલ્યો હશે ને ઊઘડી હશે સવાર,
ઝુલ્ફો ઢળી હશે ને પછી રાત થઈ હશે.
ઊતરી ગયા છે ફૂલના ચહેરા વસંતમાં,
તારા જ રૂપરંગ વિષે વાત થઈ હશે.
‘આદિલ’ને તે જ દિવસથી મળ્યું દર્દ દોસ્તો,
દુનિયાની જે દિવસથી શરૂઆત થઈ હશે.